Vanuit de mijnterreinen in het oosten ontwikkelde de cité zich in opeenvolgende lussen. In het westen haakt de pragmatische scholencampus aan. Beide isotrope weefsels groeiden onbehoorlijk dicht bij elkaar (met zelfs een aantasting van het initiële lusconcept van de tuinwijk tot gevolg), en zijn zodanig tegengesteld dat een manier van samen bestaan ondenkbaar bleek: met de rug naar elkaar - als het ware niet op de hoogte van het bestaan van de andere – begrensden ze een intussen overwoekerd braakland. 

Paradoxaal genoeg lijkt het braakland zelf een sleutel aan te reiken: spontaan platgetreden paden doorheen het gebied wijzen op een veelvuldig doorkruisen door bewoners en/of gebruikers van de scholencampus. 
We hanteren het concept van een COLLECTOR: een verbindingsstuk tussen hoofdleiding en verdeelnetwerk. 
De collector is initiator van een autonome tussenschakel tussen de grootschalige campusgebouwen, en de fijnmazige bebouwing van gegroepeerde woningen van de tuinwijk. De tussenschakel is nieuw en anders dan de bestaande gebouwenclusters. Door een nog fijnere korrel dan de tuinwijk-woninggroepen, maar deze net te schakelen tot een nog grootschaliger geheel dan de bestaande campusgebouwen, blijft de sterke autonome figuur temidden van de verschillen overeind. 

Tussen koop- en huurwoningen zijn slechts onopvallende verschillen in kavelgrootte en parkeergelegenheid, door variaties in de schakelingen. Tegelijk zorgt deze variatie in opstelling voor een hoeveelheid aan verschillende plekken: een onthalend voorplein, een verborgen doorsteek, een intiem pleintje, een grasveld met bomen...