Een dichtgeslibd stedelijk bouwblok moest worden opgekuist, bestaande magazijnen omgevormd tot sociale woningen. Drie rustige, karakteristieke buitenruimten (een verharde koer, een tuin en een formele toegangsruimte), verlenen de vergeten arbeidersbuurt van binnenuit een nieuw elan. Een nieuwbouw van gestapelde maisonnettes aan de Rumbeeksesteenweg hersluit het bouwblok. 

De logica van het stapsgewijs gegroeide complex van opslagruimten werd blootgelegd door het loskoppelen van een fragment. Het gelijkvloers hiervan werd geopend om een overdekte toegangsruimte te vormen, als schakel tussen koer en tuin.

Wonen invoegen in de magazijnstructuren is puzzelen in 3D. Van het binnenblok is enkel het eigenlijke skelet recycleerbaar. De betonstructuren worden uitgezuiverd, verschillen benadrukt, aberraties weggewerkt. Mits de nodige aanpassingen voor ontsluiting kunnen zones met ribbenvloeren eenvoudig worden ingevuld met woningen. Het deel met paddestoelkolommen op een raster van 4x4 meter is echter problematischer. Te grote bouwdiepte, te lage plafonds, een zeer aanwezige betonstructuur, moeilijke oriëntatie, en lichttoetreding, leidden tot een systematische opsplitsing in smalle schijven en een gedicteerde stapeling van zeer specifieke woningen. Door het betonskelet prominent aanwezig te houden in invulling en vormgeving, wordt een zekere ruwheid en patine behouden, dit ondanks de noodzakelijke grondigheid van de verbouwing. 

Het resultaat zijn gedifferentieerde buitenruimten, een verrassende nevenschikking van erg verschillende gebouwen, een verscheidenheid aan woningtypes en circulatieschema’s, een beperkte functievermenging (winkel, wijkruimte met terras), en vooral een betekenisvolle overdimensionering ten opzichte van de te hanteren oppervlaktenormen voor sociale huisvesting.