De schietstand van Heverlee is een infrastructuur pur sang. Ze werd alleen maar gebouwd ten dienste van het schieten, zonder meer, en kreeg haar vorm volgens de baan van de kogel. 

Met de huisvesting van nieuwe gemeenschapsfuncties en een nieuwe openbare oost-west passage, wordt het voormalig verboden (militair) terrein publiek toegankelijk. En dus dringt zich een nieuw evenwicht op waarin de infrastructuur niet langer alleen scheidt, maar ook bemiddelt, beveiligt, buffert, en misschien wel eens ook filtert tussen twee werelden.

Het ontwerp combineert de krachtlijn van de langsrichting, zoals het gebouw ooit vorm kreeg, met een systematisch “dwarsdenken”. In een rijke sequens van dwarssnedes worden relaties binnen en buiten herdacht. Programmatorisch wordt de eigenzinnigheid van de schietstand vooral gekoesterd als een plek die veel aankan, wat elders maar moeilijk plaats vindt. Bijsturingen gebeuren spaarzaam en strategisch.

De schietstand wordt bestendigd als een eigenzinnige figuur, een infrastructuur die morgen een handvol nieuwe voorzieningen zal onderbrengen, die overmorgen alweer zouden kunnen veranderen. Het gebouw overstijgt het programma, dat er maar “te gast” is. Met groeien en krimpen, komen en gaan.