Terwijl Genk blijft groeien tot een bloeiende multipolaire stad, is de ruimtelijke onderlegger die hiertoe aanleiding gaf zo goed als verdwenen. De industriële mijnsites waarop Genk als uit het niets werd geënt zijn alle zo goed als weggevaagd. Opkomst en teloorgang van de ganse mijnactiviteit gebeurde binnen een tijdspanne van minder dan een eeuw. De multipolaire onderlegger op basis van mijnconcessies en bijhorende ontwikkelingen verankert uiteraard voorgoed de stedelijke structuur. Op de eigenlijke mijnsite van Waterschei neemt echter het heidelandschap (gemuteerd) terug over in de onophoudelijke cyclus van verandering.

De site lijkt een eenduidig schraal graslandschap met markante blikvangers. Pas door het uitgestrekte veld echt te betreden, blijkt hoe geaccidenteerd het terrein er momenteel bij ligt. Belangrijke niveauverschillen zijn ongetwijfeld ook een gevolg van de uitgevoerde saneringswerken. Het maakt wel dat het landschap veelzijdiger is. Lagere delen lijken wel oases afgesloten van de omgeving, waar een afwijkende begroeiing zelfs lijkt te wijzen op een ander microklimaat. De landmarks verdwijnen uit het gezicht, en daarmee de notie van oriëntatie. Pas bij verlaten van de lager gelegen plekken worden boven de begroeiing de mijngebouwen, kerktoren en terrils gaandeweg terug zichtbaar. Het eerst de hoogste en de meest nabijgelegen blikvangers, om tenslotte op de hoger gelegen terreinen weer het grasland te overschouwen.

Deze wandeling stuurt voorliggend onderzoek: we willen nagaan of de boeiende landschappelijke ervaring – met een hoofdrol voor de restanten van de industriële mijnsite - kan samengaan met het ontwikkelen van een bedrijvenpark in casu wetenschapspark, en dit binnen de krijtlijnen en bindende voorwaarden van het RUP: een kwaliteitsvolle omgeving voor hoogtechnologische bedrijven EN een vrij toegankelijk post-industrieel park.